ΗΛΙΟΘΕΡΜΙΑ ΚΑΙ ΗΛΙΟΘΕΡΜΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ

Ηλιοθερμία ονομάζεται η διαδικασία παραγωγής θερμικής ενέργειας από την ηλιακή ακτινοβολία. Η πιο διαδεδομένη περίπτωση είναι η παραγωγή Ζ.Ν.Χ., με τους ηλιακούς θερμοσίφωνες. Ωστόσο, η τεχνολογία αυτή βρίσκει εφαρμογή και στην θέρμανση, μέσω καταλλήλων συστημάτων παραγωγής και αποθήκευσης. Επειδή η παραγωγή θερμικής ενέργειας δεν συμβαδίζει χρονικά με τις ανάγκες θέρμανσης, τα ηλιοθερμικά συστήματα περιλαμβάνουν υποχρεωτικά και ένα υποσύστημα αποθήκευσης.

Τα ηλιοθερμικά συστήματα σε γενικές γραμμές αποτελούνται από τα εξής κύρια μέρη:

  • Ηλιακοί συλλέκτες. Επίπεδοι ή με σωλήνες κενού, απλοί ή επιλεκτικοί, χάλκινοι ή αλουμινένιοι, οι συλλέκτες των ηλιοθερμικών συστημάτων δεν διαφέρουν από αυτούς των ηλιακών θερμοσιφώνων. Αυτό που διαφέρει είναι η συνδεσμολογία τους με το δοχείο αποθήκευσης.
  • Το σύστημα αποθήκευσης. Ένα ή περισσότερα μπόιλερ ή δοχεία αδρανείας, που τοποθετούνται σε εσωτερικό χώρο πχ λεβητοστάσιο. Πρόκειται για κυλινδρικά χαλύβδινα (συνήθως) δοχεία, που φέρουν περιμετρικά κατάλληλη μόνωση, ούτως ώστε να περιορίζονται στο ελάχιστο οι θερμικές απώλειες. Επίσης, έχουν στο εσωτερικό τους κατάλληλη διάταξη σωληνωειδών εναλλακτών για την μεταφορά της θερμικής ενέργειας. Σε αυτά τα δοχεία γίνεται η αποθήκευση του ζεστού νερού και κατ’επέκταση της θερμικής ενέργειας, ώστε να είναι διαθέσιμη όταν υπάρξει ανάγκη θέρμανσης.
  • Το σύστημα ελέγχου και διαχείρισης. Αποτελείται από τον ψηφιακό ελεγκτή, τα αισθητήρια θερμοκρασίας, κυκλοφορητή και διατάξεις ασφαλείας.

Το βασικό κόστος είναι αυτό της εγκατάστασης. Από εκεί και έπειτα το κόστος χρήσης και συντήρησης είναι σχεδόν μηδενικά. Όσο πιο μεγάλο το ηλιοθερμικό μας σύστημα, τόσο μεγαλύτερο το ώφελος.

Τα ηλιοθερμικά συστήματα δεν τυποποιούνται. Κάθε περίπτωση είναι μοναδική και απαιτείται μελέτη από εξειδικευμένο μηχανικό, ούτως ώστε να επιτυγχάνεται μέγιστη αποτελεσματικότητα και κατά συνέπεια γρήγορη απόσβεση της επένδυσης.

 

Καταστήματα